Erytrofobia, czyli lęk przez czerwienieniem się.

Etryrofobia (z greckiego ERITHROS czerwony i FOBIA strach) jest po prostu niekontrolowanym lękiem przed czerwienieniem się . Zaburzenie to, należy do tak zwanych fobii społecznych .

Erytrofobia jest „niezdrową” reakcją emocjonalną na skutek nagłego zawstydzenia, zmieszania , bólu , złości .

W takich przypadkach w organizmie dochodzi do nagłego podniesienia poziomu adrenaliny, która automatycznie rozszerza naczynia krwionośne w celu poprawienia przepływu krwi . Przyspiesza się oddech oraz wzrasta ilość uderzeń serca .

Naukowcy twierdzą , iż reakcja ta, zachodzi na skutek wrodzonego instynktu (alert) drzemiącego w człowieku od początku ludzkości . Pomagał on pierwotnym w ucieczce na widok wroga . Był to tak zwany mechanizm : „atakuj lub uciekaj”.

W dzisiejszych czasach , erytrofobia jest odbierana jako „przeszkoda”.

Generalnie, pojawia się ona u osób z dużym ładunkiem emocji wewnętrznych oraz u osób wrażliwych i nieśmiałych . Często, erytrofobia towarzyszy także zaburzeniom obsesyjno – kompulsywnym .

Przeważnie, rumieniec występuje na policzkach , innych partiach twarzy oraz szyi .

Fobia ta jest kontrolowana przez tzw. „sympatyczny” system nerwowy, na który nie mamy żadnego wpływu . Jest to cześć naszego autonomicznego systemu nerwowego, odpowiadającego za nasze reakcje w sytuacjach zagrożenia .

Atakowi erytrofobii towarzyszą:

– ataki paniki,

– nadmierna potliwość,

– nudności,

– nerwowość,

– suchość w gardle,

– płacz,

– dreszcze,

– wrażenie „pustej głowy,”

– omdlenie.

Osoba z taką fobią, obawia się zaludnionych miejsc (kocha izolacje) , stara się zakrywać twarz chustką czy wysokim kołnierzem . Nierzadko, używa kremów przyciemniających , bądź korzysta z solarium . Zakłada duże okulary słoneczne, by w ten sposób unikać kontaktu wzrokowego .

Do erytrofobii , przyczyniają się negatywne i szokujące doświadczenia z przeszłości .

Fobia ta , napawa wielką niepewnością i dużym ładunkiem negatywnych myśli . Osoba nią dotknięta , niesamowicie obawia się krytyki i wydrwienia .

W leczeniu erytrofobii pomaga psycholog lub psychiatra . Generalnie, stosuje się terapie poznawczo – zachowawczą (behawioralną). Czasami , lekarz może przepisać antydepresanty , betablokery lub bezodiazepamy.

W ciężkich przypadkach , wykonuje się chirurgiczny zabieg simpatectomii (z j. włoskiego) nerwu klatki piersiowej (endoskopia ). Niestety, zabieg leczy tylko ze skutków lecz nie usuwa przyczyn .

Za błędy przepraszam. Staram się jak mogę 😊. Wyjechałam, gdy byłam “mała” i od 25 nie używam języka polskiego ale pozostał we mnie wielki sentyment do kraju ….. Serdecznie pozdrawiam!

(UWAGA: Wszystkie artykuły, zamieszczone na blogu mają charakter zwykłych definicji i oparte są na ogólnodostępnych wiadomościach zawartych w encyklopediach i materiałach naukowych. Wszystkie opisane informacje, nie stanowią porady medycznej i mogą być niedokładne . Treści, przedstawione są wyłącznie w celach ilustracyjnych i nie zastępują w żaden sposób porady lekarskiej).

Instagram: https://www.instagram.com/anita.j.valerio/

(*Zamieszczone zdjęcie pochodzi z Pixabay)